و آن که می شکند
می سازد
با رنج و دردی مضاعف
و آن که می زاید
می میراند
در مقام تقدیر خود شدن
و آن که می شکفد
در آستانه ی تردید
می ایستد خمیده سار
با کوله باری از دلهره
*****
و انسان
تجسم دردی است ناگزیر
میان بود و نبود شدن
و چه صعب دردی
تندیس رنج بی شمار خود بودن
ع. سعیدی
