"اورست"

عکس مربوط به تیم Adventure consultants  می‌باشد که چهارنفر از اعضای تیم‌شان در حادثه سال 1996 کشته شدند.

هرگز کوهنورد خوبی نبودم و هنوز هم به تلخی از کوه‌هایی که رفتم یاد می‌کنم ولی با این‌همه نمی‌توانم کتمان کنم که به تک‌تک کوه‌هایی که رفته‌ام، چه به قله رسیده باشم یا نه، افتخار می‌کنم.

همیشه با مخلوطی از هیجان و ترس کوهنوردیم را شروع می‌کردم و شده که درحالیکه بقیه به راحتی گویی در خیابان قدم می‌زنند، کوهنوردی می‌کنند من چهاردست و پا در مسیر حرکت می‌کردم، پیش آمد که با خودم فکر می‌کردم تنها چیزی که می‌خواهم این است که پایم را روی زمین صاف بگذارم ولی همیشه هم وقتی سلامت برگشتم خستگی دلپذیر و غرور انجام کار سخت و شگفتی از کشف توانایی‌هایی که نمی‌شناختم وجودم را پر کرده است.
بنابراین، گرچه کارنامه کوهنوردیم از کوه‌های بزرگ و کوهنوردی افتخار‌آمیز پر نیست اما حس کوهنوردی را می‌شناسم و شاید برای همین باشد که وقتی “اورست[1]” را نگاه می‌کردم، شوق، افتخار و ترس را چنان به خوبی حس می‌کردم که در انتهای فیلم اشک پاسخ بغض در گلویم را نمی‌داد.
شاید به همین دلیل باشد که امروز صبح با خودم فکر کردم خوب می‌شود اگر برنامه‌ای بریزیم و تا بیس‌کمپ برویم شاید دلم می‌خواهد هیجان و ترس و افتخار را بار دیگر حس کنم و شاید دلم می‌خواهد جای پای راب هال[2] و اسکات فیشر[3] را ببینم.
تقدیم به محمود و میترای عزیز، برای تجربه‌های کوهنوردیم.
 
 
[1]  EVEREST: نام فیلمی است که به حادثه اورست در سال 1996 که یکی از بدترین حوادث اورست بوده است میپردازد.
 
[2]  Rob Hall: کوهنورد نیوزیلندی، سرپرست تیم در حادثه سال 1996 که در همان حادثه کشته شد. در هنگام مرگش 5 بار به قله اورست صعود کرده بود، بیش از هر کس دیگری به غیر از شرپاها.
 
[3]  Scott Fischer: کوهنورد آمریکایی و سرپرست تیم دیگری در همان صعود. فیشر نیز در همان روز کشته شد. به همراه اد ویستروس اولین آمریکایی‌هایی  که بدون ذخیره اکسیژن اورست را فتح کردند.